مولا ز فــراق خــونجــگـــر بــود          ازهـر شبِ خودغریب تر بــود

تــابــوتِ حـبـیـبـه اش بـه دوشــش          خـامـوش و برآسمان خروشش

شب سوخت به اشکِ بـی صدایش          تـابــوت گریســـت از برایـــش

مـی بُــــرد کتــابِ غــربـتـــش را          می دیـــد ز دور، تــربتـــش را

می سـوخـت به یــادِ آن شـــهـیـده          می رفت به قــــامــــتِ خمـــیده

دنـبـالِ جــنــازه بـــا دلـــی چــاک          هر چــند قـــــدم فـتـاد بـر خاک

یک دسـت به ســویِ حَــیِّ مَـنّــان          دستِ دگــرش به دوشِ ســلمان

مـقــداد بــر او نــظـــاره می کـرد          تـقـدیم غمــــش ستـــاره میکرد

می ریـخـت سـرشک بـرعُـذارش          میکـرد نگه به قبــــر یـــــارش

کــای قـبــر،امـیـدِ حـیدراست ایـن          پاکـیـزه گُلِ پیمبـــر اســــت این

جــانــانِ مــن است ایـن تـن پـاک          آرام بـه بَر بگیــــرش ای خاک

او صَــدْمـه یِ بـیــشــمـــار دیــده          او در پـــــسِ در فـــــشـار دیـده

اکـنـون که تـو گـشته ای مـزارش          ای قبر دگـــر نــــده فـــــشارش

اُمّـــــیـــــدِ دلِ مـــرا، زمــــانــــه          بگرفـــت زمــــن بـــــه تـازیانه

ایــن اســت شـهــیـــده ی ولایــت          خـونِ کفنــــش کنـــــد روایــــت

دسـتـش بــه غـلافِ تـیــغِ دشـمـن          گردیــــد جـــــدا ز دامـــنِ مـــن

پس چـشـم ز جان خـویشتـن بست          بگـرفت جنازه را سَـــرِ دســــت

جـان بــر سـردست خــود نـهــاده          تـنــــهـــا و غریـــب ایـــــسـتاده

دیـــدنــــد بــرای اوّلــــیـــن بــــار         لرزیـــد علــی در آن شـــب تار

کس نـیـست جـنــازه را بـگــیــرد          ای وای اگـــر علــــی بــمیــــرد

نــاگــه دل شـب؛ در آن بــیــابـان          از قـبـر، دو دسـت شد نمـایـــان

یعنی کـه؛ علی؛ خـدای غـیــرت!          وی رفته فـرو بـــه بـحر حیرت

من صـاحـب این امـانـت هــسـتـم          بـسپــــار گــل مــرا بــــه دسـتم

آن شب که چـو گُل زهـم شکـفتی          زهــرای مـــرا ز مـن گــرفتــی

بـر دسـت تــو دسـت او نـــهــادم          کی یاس کـــبود بـــر تــو دادم؟!

دردا کـه گـلــم پُــر از نشانهاست          نیـلـوفــرِ دسـت تــــازیـانه است